به گزارش مشرق، یامین پور در مطلبی پیرامون شهید سنوار در صفحه توئیتر خود نوشت:

در مورد یحیی سنوار که اسطوره شد...

این روزها پس از آن تصاویر تاریخ ساز از شهادت قهرمانانه‌اش به یک چیز فکر میکنم؛ او می‌توانست فقط با باز کردن چفیه از سر و صورتش، زنده بماند. فقط کافی بود کمی چفیه را پایین بیاورد. همانقدر که دوربین‌های ترسو چهره او را ببینند و هوش مصنوعی روی میز افسران ارشد اطلاعاتی جیغ بکشد که "نزنید... نزنید... او یحیی سنوار است... اورا زنده می‌خواهیم."

یحیی میدانست زنده او چه اندازه برای اسرائیل ارزشمند است. او را می‌بردند و در بهترین بیمارستان تل‌آویو، درمان می‌کردند. او می‌توانست بزرگترین شکار از تاریخ تشکیل رژیم باشد آنقدر مهم که نتانیاهو اعلام کند جنگ را بُرده و غزه را به زانو درآورده و حالا گروگان‌ها و ده‌ها چیز دیگر را در ازای یحیی معامله میکند.

یحیی همه اینها را میدانست ولی چفیه را تا زیر چشم‌ها بالا کشید. من به آن لحظه لاهوتی می‌اندیشم که یک انسان چگونه میتواند مرگ را به خود دعوت کند.

آنقدر مهم که نتانیاهو اعلام کند جنگ را بُرده و غزه را به زانو درآورده و حالا گروگان‌ها و ده‌ها چیز دیگر را در ازای یحیی معامله میکند.

یحیی همه اینها را میدانست ولی چفیه را تا زیر چشم‌ها بالا کشید. من به آن لحظه لاهوتی می‌اندیشم که یک انسان چگونه میتواند مرگ را به خود دعوت کند.

یحیی حتی اگر بدون چفیه دستگیر میشد باز هم در قهرمانی او شعرها می‌سرودند. او نه در تونل‌های زیر زمینی که در نقطه‌ی صفر تماس در جنگ رو در رو تا آخر مبارزه کرده بود و با یک دست قطع شده و ده‌ها جراحت دیگر به اسارت رفته بود. اما یحیی چفیه را تا زیر چشمها بالا کشید و فقط با چشم‌هایی شبیه همه‌ی چشم‌های به خون نشسته فلسطینی به شیطان معلق در سنگرش زل زد. تا او را نشناسند. تا با او همان کنند که با هر مبارز ناشناس دیگری